Indrukken
Een expositie van een verzameling is als een groot feestelijk buffet waar de lekkerste en mooiste gerechten uitnodigend naast elkaar opgesteld staan. De kijker loopt rond, neemt waar hij zin in heeft, komt nog een keer terug en probeert misschien iets dat onbekend is. De jongens , die er rond lopen tijdens hun schoolvakantie, hebben geen moeite hun keuze te maken. Unaniem vinden ze een rechthoekig blauw doek met 2 gaten helemaal niets. Hun meningen over wat ze mooi vinden lopen uit een. De een kiest voor een klein model van een beeld van Naum Gabo . Je kan goed zien hoe de kunstenaar de draden spant over kleine inkepingen in de perspex vormen. Het landschap van Sisley geschilderd met kleine toetsen groen, blauw paars spreekt een ander aan. Het lijkt op een tv beeld, het lijkt alsof alles past. Het schilderij van Robert Zandvliet er naast heeft dezelfde kleurstelling. De kwaststreken die 5 tot 10 cm breed zijn, maken het onderwerp moeilijk herkenbaar en niet zo boeiend voor ze. Andere bezoekers zijn meer ervaren kijkers. Dwalend door de ruimtes laten ze zich verleiden door kleuren of sferen of zoeken ze herkenning.
Om van deze expositie te kunnen genieten is een gezelschap bestaande uit een ervaren kijker en iemand met een onbevangen oog een goede combinatie. De naam van de kunstenaar staat groot naast het kunstwerk. In een boekje staan wat gegevens. Een duidelijke verhaal in de presentatie ontbreekt, tenzij je de goed gedocumenteerde en lijvige catalogus aanschaft. Er is afwisselend geordend op kleur of thema, op stroming of techniek. Dat leidt soms tot combinaties die intrigerende verbanden leggen. Een tekening met los geschilderde lijnen van het profiel van Elvis, die gemaakt is door Andy Warhol hangt naast een abstract werk . Het werk van Van Tongerloo is opgebouwd uit fragiele verticale en horizontale lijnen en een paar kleurvlakken. In beide situaties is gebruikt gemaakt van lijnen en vlakken. De een zoekt naar beheersing, verfijning, precieze afstemming van verhoudingen en vormen, de ander speelt met de herkenbaarheid van het profiel van een idool en materialen en vlakken.
Op de expositie is werk te zien van kunstenaars met grote en bekende namen. Het werk zelf kan zeer bescheiden zijn. Mondriaan is bij voorbeeld vertegenwoordigd met een schets, die komt uit een brief. Maar de overzichten die ontstaan wanneer een aantal kleine bladen a la salon wordt opgehangen, zijn boeiend. Een paar vierkante meter met werken in verschillende tekenstijlen en tekentechnieken toont de magie van een paar veegjes en lijnen. Ook interessant zijn de tekeningen en composities van vertegenwoordigers van de Russische Avantgarde. Maar waarom hangen bewerkte foto’s van Christo, die dienen als voorstudie van een inpakproject in New York er tussen ?
Er zijn veel mooie werkstukken, die de aandacht vragen, maar het geheel blijft een onrustige indruk maken.
