Lea Nieuwhof

” blijf jezelf, er zijn al genoeg anderen” (citaat autoreclame)

“Waanzinnig”, vind de suppoost de werken aan de muur. Ze zit regelmatig bij de expositie Akkermania en ziet steeds iets nieuws. Dit vindt ze de mooiste. Ze wijst een portret aan dat hangt tussen de 250 schilderijen van de verzameling van Caldenborgh. Bovendien is ze in het bezit van een echte Akkerman. Gekregen, een ander had de zijne al weggegooid, maar het kan nog heel wat waard worden ……….
Philip Akkerman  schildert sinds 1981 alleen nog maar zelfportretten. De Kunsthal toont een selectie uit de circa 3000 portretten die hij de afgelopen 30 jaar schilderde. Elf verzamelaars laten hun collectie Akkerman zien. In afzonderlijke portieken hangen de portretten die zij kochten bij elkaar. In een kleine catalogus vertellen de kopers waarom zij kozen voor een bepaald portret/serie portretten.
Wanneer je een enkel portret bekijkt, dat hij van zichzelf schildert, bij voorbeeld een geïsoleerd hangend zelfportret uit 1995, wat zie je dan? Een man, hoofd half afgewend boven de schouders , ogen kijkend naar de spiegel waarin hij zichzelf ziet. Een alledaagse verzorgde verschijning met het boord van zijn hemd boven de trui uitstekend, de gekamde haren als Ken van Barbie, de ernstige blik. De vorm van neus, ogen en mond is gedetailleerd. Als gebeeldhouwd zijn de plooien en rimpels in het gezicht geschilderd. Een lichte achtergrond die losjes beschilderd is met kriebeltjes en texturen. Een matte verfhuid. Alles is rustig en zonder aarzeling weergegeven. Een mooi portret van een onopvallende man. Een leraar wiskunde met een analytische geest.

meer lezen, ga naar.....http://www.LeaNieuwhof.info/weblog/74/akkermania-in-de-kunsthal

Verzamelaar en museum
Verzamelaars in Amerika kochten in de jaren 50 werk van onbekende en opkomende Amerikaanse kunstenaars. Ze investeerden ook in de bouw van musea. Hun aankopen kregen door een presentatie in de musea een plek waar ze tot hun recht kwamen en gezien konden worden door een breed publiek en door kunsthistorici. De kunstwerken verkregen er status, er werd over geschreven, ze gingen deel uitmaken van de samenleving en ze stegen in waarde.
Met de expositie I promise to love you, een selectie uit de Caldic collectie, heeft de Kunsthal een indrukwekkende verzameling internationale hedendaagse kunst in huis. De Caldic collectie, ooit begonnen met werk van de Nulgroep is in 40 jaar door Joop van Caldenborgh bij elkaar gebracht. Bij de keuze van het werk voor de expositie speelde mee, dat een aantal van zijn fysiek grotere topstukken de ruimte van een museum nodig heeft om volledig tot hun recht te kunnen komen. Daarnaast is er gestreefd om de aankopen van de laatste 10 jaar te tonen. De werken worden verdeeld over een aantal kabinetten getoond. Dwalen kan niet, er is maar een weg. De collectie is niet tot stand gekomen met een leidende kunsthistorische gedachte in het achterhoofd. Voor zover mogelijk bij een dergelijk gevarieerde collectie is er per ruimte overeenkomsten geordend bij voorbeeld op kleur of thema. Afwisseling tussen lichte en donkere ruimtes, tussen drukke en rustige plekken en visuele of thematische overeenkomsten moeten de toeschouwer voldoende ademruimte geven om van alles te kunnen genieten. Bij de ingang van de expositie ligt een boekje waarin over elk werk en kunstenaar een korte tekst staat. De toeschouwer mag er zijn hoofd over breken of gewoon genieten van wat hem aanstaat. 

meer lezen........... ga naar http://www.artizontaal.nl/BKJ2011.2/actueel.2011.2.htm#promise

Toen ik nog studeerde was ik in het gelukkige bezit van een vriendschap. Wij hadden twee kamers tegenover elkaar op de bovenste verdieping van een studentenhuis en brachten avonden door in de deuropening. Terwijl de overige bewoners van het huis zich bekwaamden in levenshoudingen zoals die van gedreven kunstenaar, in het genieten van de verschillende combinaties van bad, whisky en vrouw en in de houding tussen angry Young man en teddybeer, brachten wij onze tijd door met het hebben van de slappe lach. Wij sloten iedereen buiten ons verbond. Een van onze ondernemingen bestond uit het s’morgens vroeg gaan vissen. In ons visgerei ontbrak elk gevoel voor nut en de fijnere details voor het aan de haak slaan. Het enige wat telde was de tijd.

Aan de hengel waarmee een van de spoken op weg naar Finisterrae in een rolstoel aan een snelstromende rivier zit te vissen, hangt een baksteen boven een goudkleurige klokvorm. Zijn metgezel snuffelt een beetje rond en ontdekt een gat in een boom. Kijk ik zie een video roept hij naar hem, je vis en de dwergen kan ik niet vinden. Een disc jockey, gekleurde lichten en een menigte mensen die beweegt op de muziek, (opnames van het muziekfestival Sonar in Barcelona) boeien hem niet genoeg en hij besluit nog even verder te gaan kijken.

Deze scene is een van de belevenissen van twee spoken op weg naar Santiago da Compestella in de film Finisterrae.

meer lezen, ga naar ..http://www.leanieuwhof.info/weblog/42/finisterrae-een-film-van-sergio-caballero

kijken en luisteren, ga naar...   http://2010.sonar.es/es/imatge-2010.php